Miesiąc: wrzesień 2020

Termin wprowadzenia pierwotnie wyznaczony był na 1 kwietnia 2020 roku. Sytuacja związana z COVID-19 sprawiła, że termin ten odraczano, najpierw na 1 lipca, ostatecznie na 1 października 2020 roku. Tak oto tym sposobem już za kilka dni JPK_VAT z deklaracją zastąpi dotychczasowe deklaracje VAT-7/VAT-7K oraz Jednolity Plik Kontrolny.
Przy czym konieczne będzie także nadawanie nowych kodów GTU dla towarów i usług.

Czym jest JPK_VAT z deklaracją?

JPK_VAT z deklaracją to dokument elektroniczny, który będzie się składał z dwóch części. Pierwsza z nich obejmie ewidencję VAT (zestawienie zakupów i sprzedaży, wynikających z ewidencji VAT przedsiębiorcy za dany okres), a druga deklarację VAT (VAT-7 i VAT-7K).

Do składania JPK_VAT zobowiązani będą wszyscy podatnicy zarejestrowani jako czynni podatnicy VAT za okresy od 1 października 2020 roku (czyli małe, średnie i duże przedsiębiorstwa oraz mikroprzedsiębiorcy).
Oznacza to, że za okresy od 1 października 2020 roku nie będzie już możliwości składania deklaracji VAT-7 i VAT-7K w inny sposób niż przez JPK_VAT.

JPK_VAT, zawierający część ewidencyjną i deklaracyjną, dotyczyć będzie rozliczeń VAT dokonywanych obecnie w deklaracji VAT-7 i VAT-7K.
Nie będzie natomiast dotyczyć skróconej deklaracji VAT w zakresie usług taksówek osobowych opodatkowanych ryczałtem (VAT-12), jak również pozostałych deklaracji podatkowych, do których będą mieć zastosowanie dotychczasowe przepisy (np. VAT-8, VAT-9M, VAT-10 czy VAT-14).

Co będzie zawierać JPK_VAT?

• zestaw informacji o zakupach i sprzedaży, który wynika z ewidencji VAT za dany okres
• pozycje z obecnej deklaracji VAT-7 (VAT-7K)
• dodatkowe dane, które są potrzebne do analizy poprawności rozliczenia

Praca z JPK_VAT

Przedsiębiorca przygotuje i wyśle tylko jeden plik, który będzie zawierać część ewidencyjną oraz deklaracyjną.
Plik ten składany będzie wyłącznie w wersji elektronicznej za okresy miesięczne – do 25. dnia miesiąca za miesiąc poprzedni (chyba, że 25. dzień miesiąca wypada w sobotę lub dzień ustawowo wolny od pracy, wtedy termin przesuwa się na pierwszy dzień roboczy).

Obowiązywać będą dwa warianty JPK_VAT:
1) JPK_V7M – dla podatników, którzy rozliczają się miesięcznie,
2) JPK_V7K – dla podatników, którzy rozliczają się kwartalnie.

JPK_VAT z deklaracją będzie można podpisać:
– profilem kwalifikowanym (polskim lub innego kraju UE),
– profilem zaufanym,
– danymi autoryzującymi.

ROZLICZENIA KWARTALNE

Podatnicy rozliczający się kwartalnie, zobowiązani do składania JPK_VAT, wypełnią tylko część ewidencyjną za pierwsze dwa miesiące każdego kwartału. Natomiast po zakończeniu kwartału wypełnią część ewidencyjną za trzeci miesiąc kwartału oraz część deklaracyjną JPK_VAT za cały kwartał.

Co ułatwi JPK_VAT?

• zamiast odrębnych deklaracji VAT-7 lub VAT-7K wraz z załącznikami i odrębnie pliku JPK, będzie wysyłany jeden plik JPK_VAT, realizujący dwa obowiązki
• zostanie ograniczona liczba kontroli podatkowych i postępowań oraz skrócenie czasu wykonywania czynności kontrolnych
• każde rozliczenie VAT będzie automatycznie weryfikowane w zakresie prawidłowości wykazywanych kwot podatku należnego i naliczonego, bez angażowania podatnika

Jaki był cel wprowadzenia JPK_VAT?

Celem było uproszczenie raportowania VAT. W praktyce jednak to co miało być uproszczeniem, okazuje się nie lada wyzwaniem dla podatników.
Wiąże się to z szeregiem zmian, a w szczególności koniecznością dostosowania ich systemów księgowych.
W nowym JPK_VAT pojawią się nowe oznaczenia liczbowe i literowe.

Nowe kody GTU dla towarów i usług

Kluczową zmianą jest nałożenie na podatników obowiązku weryfikacji sprzedawanych towarów oraz świadczonych usług pod kątem ich przynależności do jednej z trzynastu grup towarowo-usługowych (GTU).
W sytuacji, gdy towar lub usługa będzie należeć do jednej z nich, podatnik będzie zobligowany do przypisywania im właściwego kodu GTU w nowym JPK_V7M/JPK_V7K.

Z przepisów wynika, że dla wybranych towarów zostały przewidziane oznaczenia od „01” do „10”, zaś dla wybranych usług – oznaczenia od „11” do „13”.

Obowiązek oznaczania sprzedaży nowymi kodami ma dotyczyć sprzedawców. Nabywcy towarów i usług nie będą obowiązani wskazywać powyższych oznaczeń w przesyłanych plikach JPK_VAT.

Pamiętać trzeba, że oznaczanie GTU należy stosować jedynie do krajowych i transgranicznych dostaw towarów i świadczonych usług.

Gdzie umieszczać kody GTU?

Przepisy prawa nie nakazują umieszczania kodów GTU na fakturach, jednak takie postępowanie będzie korzystne zarówno dla przedsiębiorców, jak i obsługujących księgowych.
Ze względu na brak dogłębnej wiedzy dotyczącej specyfiki sprzedawanych towarów i usług przez obsługiwanych przedsiębiorców, prawidłowe wytypowanie kodu GTU przez biuro rachunkowe może być bardzo utrudnione, a czasami wręcz niemożliwe. Dlatego dla własnego bezpieczeństwa, w celu wyeliminowania ewentualnej pomyłki, warto samodzielnie opisywać faktury sprzedażowe nowymi kodami GTU.
Tym bardziej, że biuro rachunkowe nie będzie w stanie oznaczyć transakcji powiązanych, nie posiadając wiedzy na temat powiązań rodzinnych pomiędzy kontrahentami, a to także trzeba będzie raportować w JPK_VAT.

Co w przypadku podania błędnego kodu GTU?

W przypadku zastosowania błędnego kodu GTU Ministerstwo Finansów radzi, by korekty dokonywać na dwa sposoby.

• całkowite zastępowanie błędnego wpisu prawidłowym (ten sposób jest preferowany, kiedy korekta następuje przed złożeniem pierwotnego pliku, który zawiera błąd)

• pozostawianie błędnego zapisu i dodawanie dwóch kolejnych, tj.: pierwszego stornującego o identycznych danych (w tym błędnych oznaczeniach GTU) i odwrotnym znaku przy danych kwotowych w polach „K” oraz drugiego, który zawiera prawidłowe zapisy, w tym oznaczenia GTU”

Jak twierdzi Ministerstwo Finansów, dokonując korekty korzystając z powyższych instrukcji można korygować błąd w zaksięgowaniu faktury niezależnie od tego, w ilu oznaczeniach GTU go popełniono. Co więcej, w przypadku zmiany, która nie wpływa na część deklaracyjną, wystarczy korekta samej części ewidencyjnej.

Obowiązek oznaczania sprzedaży specjalnymi kodami GTU budzi wiele obaw wśród przedsiębiorców. Kody te zostały przez Ministerstwo Finansów podzielone według grup ryzyka wystąpienia nadużyć bądź oszustw podatkowych.
Choć grup kodów GTU jest tylko 13, to nadal stanowią one dla przedsiębiorców dużą trudność w zakresie oszacowania, do jakiej grupy transakcji należy zaliczyć prowadzoną sprzedaż.
Jest to bardzo istotne, bowiem od tego zależy numer kodu GTU, jaki będzie trzeba umieścić w pliku JPK_VAT.

Ze względu na to, że ustawodawca obowiązek samodzielnego wyznaczenia odpowiedniego kodu GTU zrzucił bezpośrednio na przedsiębiorców, którzy jak twierdzi Ministerstwo najlepiej znają specyfikę dokonywanych transakcji, pojawiło się wiele apeli kolejnego przesunięcia terminu wprowadzenia zmian w JPK.
Problemem jest tutaj duże prawdopodobieństwo niewykonania obowiązków przez podatników, a doradcy podatkowi i biura rachunkowe, które obsługują rozliczenia VAT nie będą miały danych pozwalających na sporządzenie deklaracji według nowo wprowadzonych przepisów. Jak będzie okaże się w pierwszym miesiącu składania deklaracji czyli już w listopadzie przy rozliczaniu miesiąca października.

Nie każda transakcja powinna zostać oznaczona kodem GTU. Oznaczenia dostaw i towarów i świadczenia usług nie dotyczą zbiorczych informacji o sprzedaży ewidencjonowanej przy użyciu kasy rejestrującej oraz zbiorczych informacji o sprzedaży nieudokumentowanej fakturami oraz nieobjętej obowiązkiem prowadzenia ewidencji sprzedaży przy użyciu kasy rejestrującej.
Oznaczeń dostaw towarów i świadczenia usług nie należy stosować także do transakcji zakupu skutkujących pojawieniem się podatku należnego (np. WDT, import usług).

Oznacza to, że nowym oznaczeniem GTU nie będą objęte:

• faktury zakupowe (w tym zakupy z zagranicy obejmujące WNT lub import usług)
• dokumenty wewnętrzne
• zbiorcze informacje o sprzedaży ewidencjonowanej przy użyciu kas rejestrujących

Brak oznaczenia symboli GTU w JPK_V7M lub JPK_V7K powodować może wezwanie do uzupełnienia pliku JPK zagrożone sankcją grzywny 500 zł za każde uchybienie.

Wykaz kodów znajdziesz tutaj.

Ostatni wpis stał się wśród pewnych osób tak poczytny, że nie omieszkały mnie uświadomić jak bardzo jest nie na miejscu. Przy okazji od razu wskazano konkretną grupę, osobę i miejsce akcji oraz skierowano do mnie…”prostą prośbę”. Ja tam słabo się na tym znam, ale prośba to prośba. Czy ona krzywa czy prosta…ja tam z linijką koło niej stać nie będę! 😉
Usunięcie wpisu w grę nie wchodzi. Tak samo zresztą jego zmiana. Bo niby co miałabym tam zmienić? Czy zmienił się mój pogląd na to? Nie. Czy zmieniłam zdanie? Nie. W końcu czy wskazałam w treści konkretną grupę, osobę podając dane pozwalające zidentyfikować postaci opisanego zdarzenia? Jeśli ktoś w opisanej sytuacji rozpoznał siebie lub kogoś kogo zna, bądź poznał sytuację, bo w takowej uczestniczył…to może trzeba raczej pomyśleć o tym jak inni takie zachowania odbierają? I czy warto…?
Jak to mówią – uderz w stół a nożyce się odezwą. Odezwały się „ustami” czy raczej palcami jednej z administratorek grupy, która sytuację rozpoznała jako zdarzenie na tejże grupie. Skierowana tym sposobem „prosta prośba” stała się jednak dość zawiłym problemem. Jednakże nie moim. Charakterystyczny ton wiadomości skierowanej do mnie, początkowo mnie ubawił. No trochę jak w przedszkolu…Pamiętacie jeszcze? „Psze Pani a Jacek mnie ciągnie za warkocze!”, „Psze Pani, a Zosia stroi miny!”, „Psze Pani! Ja nie chcę, żeby Julka paczała na mię!” itd. itp.
Zrozumiałabym nawet krzywą prośbę, gdyby faktycznie treść wpisu wskazywała konkretną grupę czy osobę i ktoś mógłby mieć z tego powodu problemy natury innej niż „Psze Pani…”. Tej „prostej prośby” jednak nie mogę spełnić!
Trudno, żeby osoba postronna, zupełnie mi obca i nijak się mająca do mnie samej, nakazywała mi co i jak mam pisać. Trudno, żeby na „moim miejscu w Internecie” decydować miała inna niż ja osoba o zamieszczanych treściach. Przyrównałabym sytuację do salonu we własnym domu. Ustawiam sobie mebelki jakie chcę, wieszam bądź nie, firany, ustawiam bibeloty, wieszam ozdoby a na podłodze kładę piękny, puszysty i olśniewająco biały dywan. Ale Zocha z chaty na drugim końcu wsi stwierdza, że nie podoba jej się mój salon. Bibeloty nie takie, ozdoby nie tak powieszone. No i ten brak firan w oknach! A w ogóle to weź babo zmień ten dywan! Bo nie na miejscu jest!
Jak to? To w końcu ten dywan to w moim własnym salonie leży czy może już u Zochy wygrzewa kafle? To moje stopy na nim odciskają ślady czy Zocha w buciorach po nim biega?
Niestosowna ta prośba nieco, biorąc pod uwagę, że ktoś chce decydować o „umeblowaniu” mojego miejsca.

Druga strona medalu jest taka, że nie ma dymu bez ognia. Reakcja potwierdza, że jednak jest problem! I raczej nie mam go ja. Problem ma imię i swoje miejsce. I nie był absolutnie wskazany w treści tak kontrowersyjnego wpisu. Żebym ja tam chociaż pisała o jakichś bezeceństwach, figlach czy niemoralnych rzeczach, to bym prędzej zrozumiała oburzenie. A tak to tylko przez głowę szybciutko mi przebiegła myśl taka, że ktoś tu się albo czuje winny albo ma sobie coś do zarzucenia. Wpis nikogo nie obrażał, a podsumowywał pewne zachowania, które niestety mają miejsce. Jesteśmy tylko ludźmi, albo aż. Tylko – i mamy prawo do błędów. Aż – i mamy przywilej wyciągania wniosków. Uczenia się na błędach.

W całym tym zamieszaniu padło też magiczne sformułowanie „zaraportowany przez wielu członków”. Hmmm.. Brzmi jak „bo ludzie mówią”. Lubicie posługiwać się takim zwrotem? Być może to uraz z dzieciństwa bądź wczesnej młodości, ale niestety znam kilka osób, które takim sformułowaniem lubią się posługiwać kiedy nie mają argumentów i chcą powiedzieć co myślą, ale nie bardzo chcą się do swoich myśli czy zdania przyznać. To takie proste…przerzucić odpowiedzialność za słowa na kogoś trzeciego.
Także wiecie…ten mało znany i rzadko czytany blog ma obserwatorów, którzy „raportują”! Pozostawię dla siebie domysły i dywagacje co do tego raportowania jak i osób, które jak widać są strażnikami tego bloga i poddają mnie ocenie w zakresie tego co powinnam a czego nie. I że nie jest na miejscu. Tekst, blog oraz ja. 😉

Skłamałabym, gdybym napisała, że mi przykro. Chociaż w sumie nie. Przykro mi jest. Przykro mi, że ludzie stają się sobie coraz bardziej wrodzy. Nie ma znaczenia powód, każdy jest dobry. Objawia się to w postach, które mają kogoś wyciągnąć z ostatniej ławki by go postawić pod pręgierzem ludzkiej nieprzychylności i zbiorowej źle pojętej odwadze.
Objawia się w wiadomościach naszpikowanych autorytarnym i nieprzyjaznym tonem, napisanego z poczuciem wyższości nad adresatem.
Objawia się w braku próby podjęcia dyskusji, która przegrywa z potrzebą rozładowania negatywnych emocji wyrażonych w napastliwych i agresywnych wpisach.
Przykro mi, że ktoś sobie musiał pokaleczyć wzrok wyczytując wszystkie literki mojego poprzedniego wpisu. Przykro mi tak po ludzku. Bo ja już wiem, że nadmiar takich emocji nie przynosi nic dobrego. Że to kiedyś do nas wraca. Im więcej się w takie emocje angażujemy, tym większy bagaż przychodzi nam za jakiś czas dźwigać. Przykro mi, że ktoś usiłuje zmusić drugiego człowieka do tego by myślał, czuł i mówił tak samo, tym samym odmawiając mu prawa do bycia sobą. Przykro mi, że ktoś nie dostrzega dobra dokonując kiepskich wyborów. Że nie znajduje czasu na refleksję, bo z niewiadomych przyczyn negatywne emocje są mu bliższe.
Ale choćby skały sr*ły, to nie jest mi przykro za popełniony tekst.
Jeśli ktoś nie rozumie na czym polega idea prowadzenia bloga, to ja nie jestem od uczenia go czy wyjaśniania, że jest to moje miejsce w Internecie. Moje myśli i poglądy. Nie Zochy ani Helenki. Nie Krychy ani Zdzichy. Moje perskie dywany. Mój bielą lśniący puszysty dywan w salonie. I właśnie się na nim rozsiadłam. Przed sobą widzę na stole…nożyczki. Nie muszę czekać aż się odezwą!
Teraz mogę tylko czekać na ich rzewny śpiew 😉

Albo nie…to ja im zaśpiewam! Rany…nie…szkoda nożyczek! Mogą się powyginać od mojego „piania”!

Zawód jest trudny, pełen sytuacji stresowych i okraszony sporą dawką nerwów. Ale to naprawdę nie usprawiedliwia wszystkiego. A już szczególnie „prostej prośby” nie do spełnienia. W tej szklance rozhulana burza nie tylko napotyka opór ścian, ale zwyczajnie to się nie mieści w granicach szklanki!

Z ciekawością obserwuję niektóre posty na jednej z kilku grup zrzeszających księgowych. Niezbyt często mam czas tam zaglądać, ale w końcu była niedziela, cisza i spokój właściwy dniu wolnemu od pracy. O ile grupy te mają być platformą wymiany wiedzy i wsparcia, tak bywa, że okazują się zbiorowym linczem. Choć może lincz to za duże słowo. Tyle, że odbiór jest subiektywny więc to co dla mnie jest słabą krytyką dla osoby krytykowanej może być hejtem i doprowadzić ją do skraju załamania nerwowego. Jak łatwo ludziom przychodzi oceniać czyjś chód kiedy nawet się do ich butów nie przymierzyli…

Tym razem rzecz niby błaha… ot ktoś z jakiejś przyczyny, być może z czystej ciekawości, dogłębnie badał zawartość strony jednego z członków. Pech chciał, że cennik się jej bardzo nie spodobał. Oj tak bardzo, że trzeba to było poddać publicznemu osądowi. Jak wiele osób tak robi? Pewnie każdemu się zdarza skomentować, czasami poddać kwestię dłuższej dyskusji czy krytyce w gronie kilku osób czy też do koleżanki bądź kolegi. Tym razem rzecz szczególnie w tym gronie dyskutowana – ceny!

Branża chce walczyć z zaniżaniem cen, wychodząc z założenia, że to prowadzi do obniżenia jakości usług. Poza tym odwieczna bolączka każdej księgowej czy księgowego to mityczna księgowa kolegi, a niektórzy sądzą, że obniżanie cen czy dawanie rabatów za zmianę biura rachunkowego prowadzi do zbędnych dyskusji z klientami, którzy  lubią posługiwać się w określonych sytuacjach argumentem zaczynającym się od słów: „A księgowa kolegi…”. Ta mityczna postać w końcu potrafi wszystko! I u niej to wszystko przechodzi! No i najważniejsze – nie wychodzą podatki do zapłaty! A „Pani/Pan to jest taka beznadziejna, że u Pani to ciągle te podatki trzeba płacić…”

Cóż… Mnie księgowa kolegi nie rusza. Jeśli tak sprytna to super! Powodzenia! Nie ma co jej żałować pracy. Tej jest taki ogrom, że i tak nie przerobimy. Że nie wychodzą podatki, że wszystko wypełnia, załatwia kredyty, umawia na wizyty lekarskie, podpowiada gdzie jest najtaniej, a na końcu dziecko do przedszkola może jeszcze zaprowadzi…No proszę! Świetnie! Zaliczam to do kategorii legend miejskich 😉

Cennik jednego, drugiego czy dziesiątego biura rachunkowego nie jest moją sprawą. Nie mój cyrk, nie moje małpy. Każdy  sam wycenia wartość swojej pracy.  Jeden wyceni godzinę swojego czasu na dwieście złotych, a inny na pięćdziesiąt. Wolny rynek, ot co. A ten wszystko zweryfikuje.

Grupa chce tworzyć elity tej branży, chce przywrócić właściwy temu zawodowi szacunek i wartość pracy mierzyć odpowiednią ceną. Wszyscy się raczej zgodzą z tym, że cele są słuszne. Jednak czy słuszne jest z butami się ładować w czyiś biznes? Narzucać mu to w jaki sposób ma go prowadzić? Kto i kiedy doszedł do tego, że mamy prawo do tego by rządzić czyimś życiem i postępowaniem? Mamy wolną wolę. I to ona pozwala nam decydować za nas samych, a nie za innych.

Ulotka reklamowa biura tej osoby poddana została krytyce w tonie wzburzenia i poddania w wątpliwość profesjonalizm i kompetencje owej księgowej. Mówią, że syty głodnego nie zrozumie. Stawiając pierwsze kroki na rynku jakoś tego klienta trzeba przyciągnąć. Wszyscy wiemy, że reklama dźwignią handlu, a to co drobnym drukiem nie rzuca się w oczy. Kowalska czy Nowakowa otwierają biuro rachunkowe i na początek chcą udzielać takich rabatów jak zniżka np. 50% na usługi jeśli klient przechodzi z innego biura. Czy to zbrodnia? Tutaj oceniono to jako nieetyczne, tymczasem czy tak jest na pewno? W końcu jak klient zadowolony to innego biura nie będzie szukał!
Chcą przez 3 miesiące prowadzić księgowość za 30% czy 50% albo nawet i za jedną marną złotówkę? Ależ niech tak robią. To ich biznes. Ich decyzje. Ich zyski lub straty. Z czasem zmienią taktykę i strategie marketingowe. Zmienią się priorytety. Ja mam swoje buty i nawet jeśli mi się podobają buty koleżanki to zakładać ich na swoje stopy nie będę, bo w końcu miara inna i zęby można sobie wybić!

Formy krytykowania tego co nam się nie podoba stały się tak „niskich lotów”, że zapominamy o tym, że ten zawód to także etyka zachowania i wyrażania swoich myśli. To nie tylko polityka cenowa, ale i zachowanie klasy. Chcemy by ten zawód był prestiżowym to sprawmy, żeby każdy kojarzył nas z odpowiednim zachowaniem i kulturą. A dla niektórych kultura to comiesięczne wyjścia do teatru, kina czy zakup książki, na przeczytanie której już czasu zabraknie. Oj jak bardzo ten nasz naród lubi się rządzić w cudzych grządkach! W końcu lepiej w cudzym ogródku niż w swoim chwastów szukać.

W miejscu gdzie wymieniamy się wiedzą i mamy być dla siebie wsparciem, nie rzucajmy sobie pod nogi kłód. Konkurencja może być zdrowa, a my możemy z powodzeniem współpracować co pokazują stowarzyszenia, które mogą być przykładem tego jak taka współpraca może się kształtować i przebiegać. A jak chcemy zwrócić komuś uwagę, że coś się nam nie podoba…róbmy to po cichu, bez wzbudzania niezdrowej sensacji, bez niepotrzebnych emocji. Osobiście i do konkretnej osoby. Nie na forum, stawiając osobę pod pręgierzem i poddając ją swoistemu linczowi. Internet to kopalnia wiedzy, ale może być też bronią, niewłaściwie użyty będzie ranił i powodował szkody.

Ciężkie czasy…wszyscy narzekają. W sumie normalka. W końcu to nasza cecha narodowa. Poszukujący pracy narzekają na oferty, a oferenci…na kandydatów.
Często wybór ogranicza się do wybrania najlepszego pośród słabych. A czasami trafia się perła! Nie będę pisać pośród czego, żeby nikt nie poczuł się urażony 😉

Dziś krótka historyjka na temat trudnego procesu pozyskania kompetentnego pracownika, a w skrócie – długa historia krótkiego zatrudnienia!

W poszukiwaniu kogoś kto mógłby się zgrać z zespołem pracowników w niewielkim biurze, gdzie pięcioro świetnie się dogadujących osób potrzebuje wsparcia jeszcze jednej pary rąk, zwróciliśmy się o pomoc do profesjonalisty. Nie chcąc tracić czasu na bliżej nieokreśloną ilość spotkań, rozmów i wyczerpujących wszystkich przemarszy kandydatów, wsparliśmy się zewnętrzną firmą rekrutującą, której zadaniem było podsyłanie nam już konkretnych, sprawdzonych kandydatów, którzy mieli spełniać nasze jakże wygórowane oczekiwania.

Tak, tak. Wygórowane! Najważniejszym dla nas warunkiem było…ogarnięcie! Ktoś kto miałby z nami pracować musi być rzutki i bystry. Logiczny. Poukładany i rzeczowy. Nie musi mieć szczególnej wiedzy – to akurat rzecz, której nabędzie. Stąd też wymóg bystrości i logiki. Bez tego trudno się uczyć. No i na dokładkę…taka wisienka na tym torciku..skromnym. Musi mieć chęć do pracy! Jak się okazuje z tym dziś akurat najciężej.

Po przejrzeniu kilku podesłanych nam CV, według osoby odpowiedzialnej za rekrutację – spełniających nasze oczekiwania…wymiękliśmy. Być może czepiamy się detali, ale w końcu od tego się zaczyna a kończy się…albo źle albo dobrze. 😉
Trudno zrozumieć co się zadziało po drodze przez ostatnie lata, że poszukujący dziś pracy szukają tak naprawdę nie pracy, a wypłaty. Zrozumiałe, że każdy z nas pracuje dla pieniędzy, ale spędzając w pracy więcej czasu niż w domu, wydawało mi się, że szukamy czegoś więcej niż większych pieniędzy. Że znaczenie ma to z kim i gdzie się pracuje. No ale do brzegu…

Lektura każdego z CV jest pouczająca. Człowiek dowiaduje się bardzo wiele nawet z pozornie pustych stron. Dotarło do mnie, że ja tak wielu rzeczy nie wiem! Od dawna nie musiałam szukać pracy i brać udziału w rekrutacjach z drugiej strony, więc wypadłam z obiegu. Dramatycznie mało wiem o tym co jest…on the top!
A tam kwieciście…oj czasami oczy bolą. Najbardziej powalające było niechlujstwo w tworzeniu CV. Niby dzieci ery komputera, powszechnej cyfryzacji i internetu, a nie potrafią sklecić w przyzwoity sposób prostej i czytelnej aplikacji do pracy.
Większość upstrzona przesłaniającą treść grafiką. Niesformatowaną jak należy. Dokument przesyłany w wersji doc co mnie osobiście mocno razi w oczy. Wydaje mi się to takie oczywiste, że przesyłamy pliki nieedytowalne i że od lat każdy wie, że tego rodzaju pismo jakim jest CV przesyłamy w formacie pdf. Błąd! Głupiutka jestem!
Stanowisko w biurze…praca przy komputerze, ale głównie na telefonie…praca z ludźmi. Trzeba umieć w ludzi. Trzeba potrafić posługiwać się internetem i sprytnie wyszukiwać pewnych informacji. Wszystko na czas. Niby nic wielkiego, dlatego wymagania ograniczyliśmy do konkretnych umiejętności, które można dość łatwo zweryfikować podczas rozmowy. Nie wiedza była tu kluczem, a charakter i chęć do pracy i posiadane umiejętności.

Pierwszy większy ZONK… podesłane CV z opisem, że rekruterka być może jest wiedźmą! Bo nie wie na czym to polega ale od samego początku wiedziała, że to jest strzał w 10-tkę! Że nie wie na czym to polega ale…możliwe, że jest nienormalna. Przez grzeczność nie zaprzeczę…
Przeglądam więc to „doskonałe” dziewczę przez pryzmat nadesłanego CV. A tam…pusto. Tzn. poza informacjami od rekruterki odnośnie życia prywatnego kandydatki (co oczywiście ma podnosić jej ocenę, a w moich oczach świadczy o braku profesjonalizmu podczas procesu rekrutacji) nie ma tam żadnego doświadczenia zawodowego pomimo 30-tki na karku. Poza 6-cio miesięcznymi praktykami w czasie studiów.
Pozostaje więc opierać się na podanych umiejętnościach… ups! Dowiaduję się, że kilkuletni pobyt poza granicami kraju jest umiejętnością! I tym sposobem już nawet zdjęcie na tle ściany po odbytym prysznicu nie robi wrażenia… Nie umiem w ludzi! Argument powrotu do kraju i konieczność podjęcia pracy to jednak za mało. No ale sytuację ratuje kolejny kandydat. Dla odmiany mężczyzna.

Zarzuty co do wyglądu CV jak wyżej…a nawet gorzej, bo przebieg pracy zawodowej chował się pod grafiką, jak i dane personalne. No ale można wybaczyć…w końcu wieloletnie doświadczenie w pracy z alkoholami mogło tutaj zaważyć. Człowiek zawsze dąży do tego by się rozwijać. Oczywiste i zrozumiałe. Pamiętam jak sama zaczynałam…sukcesywnie krok po kroku dążąc do miejsca, w którym jestem. Wszystko miało swój czas i miejsce. Zdobywałam kolejne umiejętności i doświadczenie zawodowe, zaczynając od małych kroków. Cieszyłam się z tego, że mogę się uczyć i podnosić kwalifikacje. Kwestia wynagrodzenia była mniej istotna. Przynajmniej do czasu aż zdobyłam wystarczające kwalifikacje.
No ale po drodze zabrakło mi kilku istotnych jak się okazuje umiejętności.
Długo będę się zastanawiała na czym polega konkretnie umiejętność obrotu gotówką. Teoretycznie świetnie sobie radzę z obrotem gotówką…znaczy szybko znika z portfela! Dlatego preferuję pieniądz wirtualny 😉
Ale do brzegu… Tutaj również magiczna liczba 30! Ale tym razem z bogatym doświadczeniem zawodowym. Co prawda daleko od pracy biurowej, ale z ludźmi. Barmaństwo to zupełnie inny styl pracy, ale widać że chłopak ma cel. Że widzi potrzebę stabilizacji zawodowej. Przebrnęłam ironiczny uśmieszek na zdjęciu. Podsumowując: ten kandydat również nie spełniał oczekiwań. No ale może trzeba dać mu szansę…
Na rozmowie nie wyszedł najgorzej. Chociaż opowiadanie o niedobrym i złym obecnym pracodawcy nie bardzo mi się podobało. Można pewne rzeczy przemilczeć, ubrać w inne słowa etc.
Ostatecznie mimo wszystko stwierdziliśmy, że niech spróbuje. No doświadczenia i kwalifikacji mu brakuje, ale może nadrobi. Będzie się szybko uczył etc.
I tutaj zaczynają się schody…
Najpierw miał problem ze zdecydowaniem się od kiedy może zacząć pracę. Potem z podaniem danych do skierowania na badania. Jak już je podał na dwa dni przed to posłużył się kłamstewkiem jak to „dopiero w piątek” się dowiedział! Że niby od nas informacji nie dostał. Szkoda, że sama słyszałam jak menagerka do niego dzwoniła i prosiła o dane informując o konieczności zrobienia badań…
Na starcie cwaniaczy…hmmm…
Ostatecznie wczoraj przyszedł po to skierowanie. Dziś miał punktualnie wstawić się do pracy, choć wiadomo…bez badań nie ma mowy.
Przyszedł…i mówi: „Wczoraj chciałem zadzwonić się umówić na badania, ale nie spodobało mi się stanowisko wpisane w skierowaniu. Bo tam jest asystent a mi obiecała Pani od rekrutacji, że będę miał specjalistę”. Nosz jasna Wasza mać…
Co mnie obchodzi co naobiecywała „nienormalna” lejąca wodę na każdą stronę kobieta przechodząca menopazuę (skądinąd być może ciężko!) jak rozmawialiśmy o stanowisku asystenckim. Ostatnie 6 miesięcy liznął pracy na podobnym stanowisku, ale to nie czyni z niego specjalisty! No i pensja… musi być wyższa! A ja się pytam… dlaczego on ma zarabiać więcej niż dziewczyny na takim samym stanowisku? W czym jest lepszy? Co więcej od nich zrobi? No i czy jest samodzielnym pracownikiem? Przy czym wynagrodzenia są na poziomie nieco wyższym niż w podobnych firmach.
Odbierając dzień wcześniej skierowanie przycwaniaczył o umowę. Praktyka w firmie jest taka, że po miesięcznym okresie próbnym pracownik dostaje umowę na 3 miesiące, żeby dać sobie czas na lepsze poznanie się i upewnienie jednej i drugiej strony o słusznym wyborze. Następna jest umowa roczna – jeśli pracownik nie „ucieknie” do innej firmy to znaczy, że wsiąkł i wiążemy się z nim na czas nieokreślony. Nie spodobało się Panu… Chyba jednak powinien na kadrowca aplikować 😉

Najsmutniejsze jest to, że do podpisania umowy nie doszło. Pan jeszcze nie zaczął a już mu podziękowano. Zespół zgodnie po 5 minutach jego obecności stwierdził, że… Pan tak cwaniaczy, że nie dadzą rady. Tak w skrócie. Jak to jest, że niektórzy wnoszą wraz ze swoją osobą taki odrzucającą energię? Mają wokół siebie niewidzialną złą aurę, którą można zobaczyć w oczach chociaż bardzo nie chce jej się dostrzegać. Wyleczyłam się z rekrutowania do biura osób z zewnątrz na dłuższy czas. W tym składzie damy radę sprężając się i dając z siebie nieco więcej. Byleby już nie przechodzić takich sytuacji!

I tak to w tej całej olimpiadzie z CV nie wygrał nikt. Podium jest puste. A mówiąc wprost – biurko kurzem stoi! Ja mogę się czuć nieco przegrana…mam za słabe umiejętności…no i nie byłam kierownikiem kiosku na plaży! Z kierowniczego stanowiska ciężko przyjąć taką sytuację – degradacja na słabego asystenta w biurze… 😉

Jeśli ktoś znajomy, bądź znajomy znajomego, będzie szukał pracy i będzie posiadaczem bystrego umysłu, logiczne myślenie nie będzie mu obce, a przy tym będzie pałał chęciami do pracy i nauki – zapraszam! 🙂